Alle ramen zijn dicht. De lampen staan op een tijdklok en de goudvis is naar oma. Klaar om op vakantie te gaan. De enige tijd van het jaar dat je op mijn brievenbus een NEE/NEE sticker vindt.
Eerst maakte ik nog mijn eigen sticker-fröbel: een ingekleurde strook papier met zelfgeschreven blokletters. Maar tegenwoordig download en print ik hem. Aan vier zijden vastzetten met plakband en met een gerust hart trek ik de voordeur dicht. En vooral weer eenvoudig open als ik terug kom; niet gehinderd door stapels Stadsbladen, Spotta-pakketten en Axender origami met verlopen aanbiedingen. De plakresten van de tape verwijderen, is mijn enige probleem.
En hoewel ik openlijk uitkom voor mijn folderliefde, heb ik inmiddels ook een heimelijke affaire met de brievenbussticker. Haar diversiteit boeit me en haar verschijningsvorm is voor mij een profetie van het huishouden dat er achter is geplakt. Het oude hippy-echtpaar met de eerste -inmiddels vergeelde- NEE/NEE sticker van Milieudefensie. De anonieme starter in zijn duiventil-nieuwbouwflat waar stickers als aan- en afwezigheidplaatje open en dicht geschoven kunnen worden. De eeuwige student met lollige Loesje-stickers die geen reclame wil omdat ze alles al hebben. En natuurlijk de brave burgers met officiële stickers met onderliggende gereguleerde reclamecode, braaf opgehaald bij gemeente of bibliotheek.
Deze week ontdekte ik een nieuwe parel in brievenbusland. In een posh winkel voor bezoekers met ‘PC Hoofdtrekkers’ viel mijn oog op hun luxe-assortiment deurartikelen. Naast de welkomstmat van Riverdale lag… de Gooische sticker. In gegraveerd RVS voor de Jan de Bouvrie woning, in glanzend zwart emaille voor de Piet Boon woonboerderij en in messing voor het woningtype ‘oud geld’. NEE zeggen kon nog nooit in zo’n luxe uitvoering. De ‘versnobbing’ van de sticker is een feit.
Al filosoferend dacht ik na over de toekomst van de sticker. Direct gegraveerd in koperen op maat gemaakte brievenbuskleppen die online te bestellen zijn. Zijn uitvoering met digitale lampjes die oplichten in rood of groen als de verspreider er met zijn RFID fiets langsrijdt. Of de klep die geen sticker meer nodig heeft, omdat die na visual-detection van het Spotta-logo weigert open te gaan. Dat laatste biedt overigens ook kansen. Voor het low-end pakket blijft de klep dicht, terwijl die voor het high-end pakket met Breitling horloges, Uggs laarzen en Gucci-pyjama’s wagenwijd open gaat.
Op ieder potje past een stickertje. Ondertussen heb ik daarom mijn eigen sticker ontwikkeld: een magnetische strip die je tijdelijk kunt ‘plakken’ als je op vakantie gaat. Mijn crowdfunding folder daarvoor valt binnenkort bij u op de mat. Tenminste… als u geen sticker heeft.
Marianne Robben is zelfstandig strateeg en columnist voor HPG
Volg HPG op LinkedIn en blijf op de hoogte van het laatste nieuws en nieuwe blogs: